Realia frontowe II wojny światowej wymusiły na konstruktorach wytworzenie nowego rodzaju broni przeciwpancernej- granatnika przeciwpancernego- która łącząc cechy mobilności i siły miała stać się podstawowym orężem piechoty ścierającej się z pancernymi potworami.
HISTORIA
US Army podjęła pierwsze poważne próby w wdrożeniu broni zdolnej do miotania pocisków rakietowych w 1940 roku. Prototypy oparto na pracy naukowców i wojskowych, sięgających aż do czasów Wielkiej Wojny. Ostatecznie zwyciężyła koncepcja Leslie A. Skinnera i Edwarda Uhla, którzy zaproponowali połączenie głowicy kumulacyjnej granatu nasadkowego M10 z silnikiem rakietowym własnej konstrukcji. Granat oznaczony symbolem M6 miał być odpalany z wyrzutni naramiennej kalibru 2,36 cala (60mm).
Efektem dobrze zapowiadającej się koncepcji był kontrakt dla firmy General Electrics opiewający na wyprodukowanie 5 000 sztuk tzw. bazooki. Nazwa ta wywodząca się od instrumentu muzycznego używanego przez Boba Burnsa, wkrótce znalazła wiele nowych zastosowań. Pierwsza partia broni została dostarczona do portów na wschodnim wybrzeżu na 90 minut przed wypłynięciem konwoju do Afryki Północnej. Jej egzemplarze, na skutek zamieszania logistycznego nie dotarły do wojsk walczących na Przełęczy Kasserine, błąd ten jednak został naprawiony. Jej debiut nie można uznać za udany (nie ma dowodu na zniszczenie za jej pomocą w Afryce niemieckich czołgów; od ciepła pociski potrafiły samo detonować; często dochodziło do awarii układu elektrycznego), jednakże konstrukcję tę uznano za rozwojową i włączono w poczet listy standardowej broni wojsk amerykańskich.
Z czasem bazook używano nie tylko do zwalczania nieprzyjacielskich pojazdów, ale również do usuwania przeszkód, takich jak bunkry i inne umocnienia czy ściany budynków (weterani Big Red One wspominają, iż przydały się one do tego celu zwłaszcza w trakcie walk w Aachen, gdzie unikano dzięki ich sile burzącej przemieszczania się ostrzeliwanymi ulicami).
Poza armią amerykańską, bazooka trafiła w ranach programu Lend Lease na front wschodni. Jej egzemplarze trafiły w ręce niemieckie, czego efektem było opracowanie własnej produkcji- Panzerschreka.
MECHANIZM
Bazooka w trakcie swoje służby ulegała modyfikacjom, które doprowadziły do powstania modeli:
Rocket Launched M1 (po raz pierwszy użyty bojowo 14 VI 1942 roku):
- długość- 137 cm
- kaliber- 60 mm
- waga- 5.9 kg
- pocisk – M6 shaped charge (1,59 kg)
- zasięg (max/efektywny)- 370 m/140 m
Rocket Launched M1A1 (końcówka 1942 roku):
- długość- 137 cm
- kaliber- 60 mm
- waga- 5.8 kg
- pocisk – M6A1 shaped charge (1,59 kg)
- zasięg (max/efektywny)- 370 m/140 m
Rocket Launched M1A1 (końcówka 1943 roku):
- długość- 155 cm
- kaliber- 60 mm
- waga- 5.8 kg
- pocisk – M6A3/C shaped charge (1,59 kg)
- zasięg (max/efektywny)- 370- 460 m/110 m
Obsługa bazooki wymagała czynnego zaangażowania dwóch żołnierzy- celowniczego i ładowniczego. Pierwszy opierał wyrzutnie na prawym ramieniu i mierzył do celu, podczas gdy drugi od tyłu umieszczał pocisk. Gotowość do strzału sygnalizowano zazwyczaj przez klepnięcie dłonią w tył hełmu celowniczego. 2,36 calowe rakiety przenoszono standardowo w specjalnie opracowanej torbie, umieszczając je w tubach. Na potrzeby personelu planowano również dostarczanie okularów ochronnych i masek, jednakże najczęściej były one noszone wyłącznie w trakcie ćwiczeń. Obsługa była uzbrojona ponadto w standardową broń strzelecką.
Stowarzyszenie posiada replikę bazooki M1A1 wraz z niezbędnym wyposażeniem dodatkowym. Funkcja celowniczego ładowniczego przydzielana jest w zależności od realnego zapotrzebowania.