Niemcy, rok 1945. Starszy szeregowy Stanley Stephan Jamraz, numer służbowy 36980575, świętuje swoje urodziny. Spędza je razem z kolegami z kompanii A, 120 Pułku Piechoty, przygotowując się do wykonania kolejnego zadania. Celem ma być miasteczko Lohnn. Dwudzieste trzecie urodziny miały okazać się ostatnimi. Kilka godzin później ginie trafiony odłamkiem, wystrzelonym przez artylerię nieprzyjaciela.
Stanley Jamraz urodził się 26 marca 1922 roku w Cook Country, Illinois, jako trzecie dziecko (z imponującej liczby wynoszącej łącznie 10!) Johna i Victorii Jamraz, emigrantów z Polski. Po ukończeniu edukacji, gdzie wykazywał zdolności atletyczne, jak wielu rówieśników, znalazł zatrudnienie w ramach Civilian Conservation Corp. Jako pracownik 9-ego Korpusu z Nevady, zajmował się zalesianiem nieużytków. Kolejnym miejscem zatrudnienia był dla Stanley’a „Kellogg’s Switchboard & Supply Company”. Pełnione obowiązki spowodowały kilkukrotne odroczenia od służby wojskowej.
Wraz z przyjacielem, Stanley widoczny po prawej.
Ostatecznie, Wujek Sam mobilizuje rodzinę Jamraz’ów do aktywniejszego wsparcia wysiłku wojennego. Młodszy brat Stanley’a- Joseph- służył na terenie Francji w 115-ym Pułku Piechoty z 29 Dywizji. Stanley rozpoczął służbę 22 maja 1944. W trakcie przeszkolenia znajdował się kolejno na terenie Fort Sheridan w Illinois; Camp Hood wTexas’ie; Fort Leonard Wood w Missouri (m.in. w ramach 70 DP). 6 grudnia 1944 roku opuszcza Stany Zjednoczone, by 31 grudnia 1944 roku zostać szeregowcem Kampani A, 120-ego Pułku Piechoty, będącego częścią 30 Dywizji Piechoty. 16 Marca 1945 roku awansuje na stopień private first class (starszy szeregowy). W międzyczasie, co wydaje się wręcz niewiarygodne, zdołał spotkać się z Joseph’em.
30 Dywizja Piechoty ‚Old Hickory’ pozyskała swój przydomek od popularnego określenia, które używano w stosunku do prezydenta Andrew’a Jackson’a, wychowanka matecznika jednostki. Jej korzenie sięgają 18 lipca 1917, kiedy to poborowi z Tennessee, Północnej i Południowej Karoliny zaczęli napływać do Camp Sevier. W trakcie Wielkiej Wojny jednostka uczestniczyłą w walkach o La Selle, St. Mihiel i rejon Meuse-Argonne. W okresie międzywojnia zmieniono rodzaj służby- ‚trzydziesta’ stała się częścią Gwardii Narodowej. Od września 1940 roku rozpoczęto jej przygotowania do nadciągającej wielkimi krokami wojny. 12 lutego 1944 roku dywizja wyrusza w rejs, którego celem mają stać się Wyspy Brytyjskie. 6 czerwca, tuż po ustabilizowaniu sytuacji, rozpoczęła wyładunek na plaży Omaha, by wesprzeć osłabioną stoczonymi walkami 29 Dywizję. W ten sposób rozpoczyna się jej szlak bojowy na ETO. W trakcie służby otrzymała wiele mówiące przydomki- „koń roboczy frontu zachodniego” i „SS Roosevelta”. Uzyskała je dzięki zapalczywemu ściganiu 1 Dywizji SS, zarówno w trakcie walk we Francji, jak i podczas niemieckiej ofensywy w Ardenach.
Stanley nie zdążył wziąć udział w walkach o Bretanię czy Akwizgran, jednakże rozpoczął służbę w niezwykle trudnym momencie dla wojsk anglosaskich- okresie tzw. ‚bitwy o wybrzuszenie’. Kolejne miesiące spędził na ciężkich walkach oczyszająch, prowadzonych na terenie ‚świętej niemieckiej ziemi’. 26 marca zakończył swój żywot w trakcie ataku na Lohnn, wskutek ostrzału artyleryjskiego.
W trakcie służby odznaczony Purple Hearth.